Όλα όσα πηγαίνουν σε ένα σκυλί του Σικάγου δημιουργούν στρώματα όξινης, αλμυρής και αλμυρής γεύσης, συνδυάζοντας μαζί με κάθε δάγκωμα για να δώσουν μια ισχυρή έκρηξη γεύσης. Η Martha Stewart είναι ένας ιδιαίτερα μεγάλος οπαδός αυτής της συνταγής, αλλά έχει έναν αυστηρό κανόνα όταν πρόκειται για τη συναρμολόγησή τους: κανένα κέτσαπ.
Ο Stewart δεν είναι μόνος. Το Εθνικό Συμβούλιο Hot Dog επιβάλλει επίσης μια ισχυρή στάση στην εθιμοτυπία και έχει βγει έντονα ενάντια στο καρύκευμα με βάση την ντομάτα. Στα σκυλιά του Σικάγου, είναι ιδιαίτερα περιττό. Όχι μόνο οι περισσότερες εκδόσεις περιλαμβάνουν τις πιπεριές του ξιδί, το αλάτι του σέλινου και άλλες επικαλύψεις που αναπαράγουν το προφίλ γεύσης του κέτσαπ, αλλά στο Σικάγο, πολλοί πωλητές πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα και προσθέτουν φέτες ντομάτας απευθείας πάνω στο κουλούρι.
Σύμφωνα με τον Anthony Bourdain, το σκυλί του Σικάγου είναι το καλύτερο στυλ hot dog – και αυτό δεν οφείλεται σε μικρό κομμάτι του τρόπου με τον οποίο κάθε επικάλυψη έρχεται μαζί για να σχηματίσει ένα συνεκτικό, νόστιμο σύνολο. Παρόλο που μπορεί να μοιάζει με έναν σεφ να αδειάσει απλά το ψυγείο τους σε ένα κουλούρι, είναι πραγματικά μια προσεκτικά καλλιεργημένη συνταγή, με κάθε στοιχείο να εξυπηρετεί ένα συγκεκριμένο σκοπό και λίγο χώρο για αντικατάσταση. Αν και είναι σπάνιο να βρούμε έναν σύγχρονο Σικάγο που προτιμά το κέτσαπ στο σκυλί υπογραφής της πόλης, μια πολιτιστική ιστορία που εκτείνεται πίσω από έναν αιώνα εξηγεί γιατί το καρύκευμα αποφεύγεται ευρέως.
Ιστορία της έλλειψης κέτσαπ του Σικάγου
Όταν οι ευρωπαίοι μετανάστες έφτασαν στην Αμερική στα τέλη του 19ου αιώνα, έφεραν μαζί τους μια βαθιά αγάπη για τα λουκάνικα-ένα που αργότερα παρήγαγε τόσο γνωστά όσο και σκοτεινά περιφερειακά στυλ χοτ ντογκ. Ωστόσο, ο πρώτος προκάτοχός του του σκύλου του Σικάγου χαρακτήρισε μόνο μουστάρδα και τουρσί.
Στη δεκαετία του 1930, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, εμφανίστηκε το λεγόμενο “σάντουιτς κατάθλιψης”, προσθέτοντας μαρούλι, ντομάτα, απολαύστε, κρεμμύδια και πιπεριές στο κουλούρι. Ενώ προσιτή και πλήρωση, η ποιότητα του κρέατος κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν συχνά αμφισβητήσιμη. Πολλοί πωλητές βασίστηκαν στην ισχυρή γεύση του κέτσαπ για να καλύψουν τυχόν ανεπιθύμητες σημειώσεις στη Φρανκφούρτη. Αυτό οδήγησε σε μια πολιτιστική ένωση στο Σικάγο: το κέτσαπ συνδέθηκε με το κρέας χαμηλής ποιότητας.
Για να αποστασιοποιηθούν από αυτή την αντίληψη, πολλοί πωλητές hot dog του Σικάγου άρχισαν να διαφημίζουν ότι δεν έφεραν το κέτσαπ ως τρόπο να εξασφαλίσουν στους πελάτες ότι πωλούσαν μόνο ποιοτικό κρέας. Η παράδοση έχει υπομείνει στη δεκαετία του 2000, με ορισμένους πωλητές να αρνούνται σε κορυφαία χοτ -ντογκ με κέτσαπ για οποιονδήποτε εκτός από μικρά παιδιά, που μπορεί να μην είναι τόσο ανοιχτά στο δάγκωμα της μουστάρδας. Ένωσε ότι με την υπερηφάνεια της πόλης στο περιφερειακό της στυλ και την πεποίθηση ότι το κέτσαπ καλύπτει πάρα πολύ από τη φυσική (τώρα μεγάλη) γεύση του κρέατος και γίνεται σαφές γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι αποθαρρύνουν την ιδέα του κέτσαπ σε hot dogs.
