ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΜΗΜΑ ΤΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ
Στο σύμπαν των δύο Τιτάνων υπήρχε γαλήνη και ηρεμία από τη στιγμή που ο Bionis και ο Mechonis εμφανίστηκαν ξαφνικά και απρόοπτα στον κόσμο. Οι μορφές ζωής που εμφανίστηκαν πάνω στους τιτάνες άρχισαν να πολλαπλασιάζονται και να εξελίσσονται. Η οργανική ζωή άνθιζε στον Bionis, όσο και η μηχανική ζωή στον Mechonis. Μάλιστα, δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις όπου οι δύο μορφές συναντούσαν η μια την άλλη, ανταλλάζοντας εμπειρίες και δημιουργώντας στενούς δεσμούς φιλίας.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Egil, του γιου του βασιλιά των Mechons και μετέπειτα διάδοχο του θρόνου, ο οποίος είχε συνάψει φιλικές σχέσεις με τον Arglas, ένα μέλος της φυλής των Γιγάντων του Bionis. Οι δυο τους συζητούσαν για ώρες, απολαμβάνοντας την ειρήνη που απολάμβαναν τα έθνη που ζούσαν πάνω στους Τιτάνες, ενώ συχνά αναρωτιούνταν αν υπήρχε κάτι πέρα από τον κόσμο τους και αν κανείς από τους λαούς τους θα ήθελε να το ανακαλύψει.
Όλα άλλαξαν, όμως, όταν ο Arglas ανακάλυψε ένα μυστηριώδες όπλο. Επρόκειτο για ένα ξίφος με μια περίεργη δύναμη. Μπορούσε να προκαλέσει ζημιά στους κατοίκους του Mechon, αλλά δεν είχε καμία απολύτως επίδραση στους κατοίκους του Bionis. Το ξίφος αυτό ονομάστηκε Monado, λόγω ακριβώς της μοναδικότητάς του απέναντι σε όλα τα υπόλοιπα όπλα. Ο Arglas άρχισε να περνά όλο και περισσότερο χρόνο με το ξίφος, προσπαθώντας να ανακαλύψει όλα τα μυστικά του. Σταδιακά, όμως, άρχισε να γίνεται πιο εχθρικός απέναντι στους κατοίκους του Mechonis, πιο απόμακρος, χωρίς ο Egil να μπορεί να αιτιολογήσει αυτήν την αλλαγή της συμπεριφοράς.
Δεν χρειάστηκε να το κάνει, όμως. Ο Arglas άλλαξε το όνομά του σε Zanza και κήρυξε τον πόλεμο στους κατοίκους του Mechon. Εξαπέλυσε πάνω τους μια στρατιά από Teletheia, πετυχαίνοντας, έτσι, ένα σοβαρό πλήγμα στον ήδη ανεπτυγμένο τους πολιτισμό. Εκείνοι επικαλέστηκαν το όνομα της Meyneth, της θεότητας που λάτρευαν και ρίχτηκαν στη μάχη. Και κάπως έτσι ξεκίνησε και η θρυλική σύγκρουση των δύο Τιτάνων και των λαών τους, ένα γεγονός που πέρασε στους θρύλους και τους μύθους αυτού του κόσμου και έγινε μια έντονη ανάμνηση για όλες τις γενιές που ακολούθησαν.
Τα αποτελέσματα της μάχης ήταν γνωστά. Ο Bionis και o Mechonis έπεσαν ο ένας από το χέρι του άλλου. Θύματα θρήνησαν και οι δύο πλευρές, όταν αυτή η σύγκρουση σταμάτησε, μετά την εξουδετέρωση των δύο Τιτάνων. Τα Ανώτερα Entia συνέλαβαν τον Arglas/Zanza και τον φυλάκισαν, αφήνοντάς τον να περάσει σιδεροδέσμιος την αιωνιότητα. Πήραν το Monado και το κλείδωσαν σε ένα ασφαλές μέρος, έτσι ώστε να μην μπορεί να το βρει και να το χρησιμοποιήσει ποτέ κανείς. Ωστόσο, οι λαοί του Bionis και του Mechonis δεν κατάφεραν ποτέ να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους. Οι εχθροπραξίες μεταξύ των δύο λαών έμελλαν να συνεχιστούν για πάρα πολλά χρόνια, με την ιδέα της ειρήνης να αποτελεί άπιαστο όνειρο.
Αναταράξεις υπήρχαν και στον κόσμο του Alrest. Εκείνες, όμως, δεν προκλήθηκαν από τον πόλεμο των Τιτάνων, αλλά από τον πόλεμο των εθνών μεταξύ τους. Βασίλεια και αυτοκρατορίες ξεπηδούσαν και χάνονταν στη Θάλασσα των Νεφών με τον ίδιο σχεδόν ρυθμό, στην προσπάθειά τους να αφήσουν ένα έντονο στίγμα στον κόσμο και να καθιερωθούν ως μια από τις υπερδυνάμεις αυτού του σύμπαντος. Μία από αυτές τις συγκρούσεις, ωστόσο, μια τέτοια σύρραξη αποτέλεσε την αρχή του Κακού, κάτι που θα απασχολούσε τον Alrest για καιρό.
Πολλά χρόνια πριν, οι κάτοικοι του τιτάνα Temperantia (πρόγονοι των Indolines) εξορίστηκαν από τον τιτάνα τους εν μέσω πολέμου και αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε άλλους τιτάνες. Μια μάνα, μαζί με το παιδί της, έτρεχε να ξεφύγει από μια ομάδα ανδρών που τους καταδίωκαν. Νιώθοντας τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν, και για να σώσει το παιδί της από τους άνδρες, τον έσπρωξε προς τα κάτω, καθώς έτρεχαν πάνω σε ένα λόφο. Το παιδί έπεσε, αλλά γλίτωσε.
Οι άνδρες συνέλαβαν τη μάνα και την οδήγησαν στην κατασκήνωσή τους. Πολύ αργότερα, το παιδί ξύπνησε. Άρχισε να περπατά χωρίς σκοπό, μέχρι που τα βήματά του τον οδήγησαν στην κατασκήνωση των ανδρών. Εκεί, με φρίκη, αντίκρισε το νεκρό σώμα της μάνας του, η οποία είχε βρει άγριο τέλος στα χέρια τους. Η οργή πλημμύρισε το αγόρι, το οποίο με μια πέτρα, σκότωσε τους άνδρες στον ύπνο τους, χωρίς να τον πάρει κανείς είδηση και εξαφανίστηκε στο δάσος.
Το αγόρι αυτό ήταν ο Amalthus, ο οποίος έμελλε να παίξει σημαντικό ρόλο στα μετέπειτα χρόνια. Πολλά χρόνια αργότερα, κατέφυγε στον τιτάνα Indol, όπου και εντάχθηκε στη θεοκρατική κυβέρνηση του Πραιτορίου – τον οργανισμό που κυβερνούσε το λαό του Indolin και λάτρευε τον Αρχιτέκτονα ως την υπέρτατη θεότητα. Εκεί κατάφερε να αναρριχηθεί πολύ γρήγορα στις τάξεις του Πραιτορίου, αποκτώντας τον τίτλο του Κοσμήτορα του Indolin. Ως Κοσμήτορας όφειλε να ταξιδεύει από τιτάνα σε τιτάνα, βοηθώντας όσους έχουν ανάγκη, κηρύττοντας παράλληλα το θείο λόγο του Indolin.
Σε ένα από αυτά τα ταξίδια κατάφερε να γίνει και Οδηγός μιας Λεπίδας, του Minoth. Στα ταξίδια του, όμως, ήρθε πολύ συχνά αντιμέτωπος με την κακία του κόσμου, τη βαναυσότητα και τη σκληρότητα που συχνά επεδείκνυαν οι ισχυροί έναντι των αδυνάμων.
Έτσι, σταδιακά άρχισε η εσωτερική μεταστροφή του από το φως στο σκοτάδι. Άρχισε να αμφισβητεί τον κόσμο ως δημιούργημα του Αρχιτέκτονα, πιστεύοντας πως αυτός ο κόσμος δεν έπρεπε να υφίσταται. Άρχισε να πιστεύει πως ο Αρχιτέκτονας έκανε κάποιο λάθος πλάθοντας αυτόν τον κόσμο και πως, ίσως, έπρεπε να τον τελειώσει. Αυτές οι σκέψεις τον αποξένωσαν σταδιακά από τον Minoth, ο οποίος αποφάσισε με τον καιρό να αποστασιοποιηθεί πλήρως από τον Amalthus και να μετατραπεί σε Flesh Eater, έτσι ώστε να σπάσει τον δεσμό μεταξύ τους.
Ο Amalthus, όμως, ποτέ δεν εγκατέλειψε τις σκοτεινές του σκέψεις. Έτσι, έφτασε ο καιρός που πήρε την απόφαση να τολμήσει αυτό που κανείς δεν είχε καταφέρει μέχρι τότε στον Alrest: να σκαρφαλώσει στο Δέντρο του Κόσμου και να συναντήσει τον Αρχιτέκτονα, έτσι ώστε να πάρει τις απαντήσεις που έψαχνε. Και σε πείσμα όλων των εμποδίων, τα κατάφερε. Σκαρφάλωσε στο δέντρο και έφτασε στην κορυφή. Εκεί αντίκρισε έναν άλλο κόσμο, που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί μέχρι τότε…έναν κόσμο που δεν μπορούσε να συγκρίνει με τις δικές του εμπειρίες και όσα είχε δει μέχρι τότε στα ταξίδια του.
Ο κόσμος, όμως, ήταν άδειος. Δεν υπήρχε καμία υποψία ζωής. Ο Amalthus συνέχισε να ψάχνει παντού, αλλά δεν κατάφερε να βρει τίποτα. Ούτε καν τον ίδιο τον Αρχιτέκτονα, που επιθυμούσε διακαώς να συναντήσει. Ψάχνοντας, λοιπόν, σε αυτόν τον παράξενο κόσμο, ανακάλυψε δύο Κρυστάλλους Πυρήνα που φάνταζαν εξίσου διαφορετικοί από εκείνους που είχε ήδη συναντήσει μέχρι στιγμής. Είχαν έντονο χρωματισμό και διαφορετική κοψιά. Μια περίεργη μορφή ενέργειας φαινόταν να κυλά μέσα στους χρωματισμένους πυρήνες των κρυστάλλων, τον βιολετί και τον πρασινωπό.
Κάτι μέσα του, του έλεγε πως οι Λεπίδες που θα εμφανίζονταν από τους Κρυστάλλους θα ήταν μοναδικές, ισχυρές. Θεωρώντας πως είναι δώρο από τον Αρχιτέκτονα, αλλά και για να αποδείξει στον κόσμο το κατόρθωμά του, τις πήρε μαζί του και επέστρεψε στον Alrest.
Είχε έρθει η ώρα να δοκιμάσει τη δύναμή τους. Αφύπνισε τον βιολετί Κρύσταλλο και έφερε στον κόσμο τον Malos, την πρώτη από τις δύο Αιγίδες, τις Λεπίδες του θρύλου. Αντιλαμβανόμενος τη δύναμη που κατείχε ο Malos, δύναμη που τον διαφοροποιούσε από τις άλλες Λεπίδες, ο Αmalthus άρχισε να μηχανεύεται τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε ο ίδιος να αλλάξει τον κόσμο, χωρίς την επέμβαση του Αρχιτέκτονα. Αυτό που δεν μπορούσε να υπολογίσει, όμως, ήταν η εξέλιξη του Malos. Αυτό που δεν ήξερε -και δεν έμαθε ποτέ- ήταν ότι στις Λεπίδες μπορούσαν να μεταφερθούν τα συναισθήματα των Οδηγών τους, η ίδια η ψυχοσύνθεσή τους.
Ο Minoth αποξενώθηκε από τον Amalthus γιατί ο Amalthus είχε αλλάξει. Το σκοτάδι και το μίσος επικρατούσε μέσα του – και όλα αυτά μεταφέρθηκαν στον Malos κατά το ξύπνημά του. Ο Malos άρχισε να εκδηλώνει τις δυνάμεις του προκαλώντας καταστροφή και κακό, παρά τις όποιες προσπάθειες του Amalthus να τον σταματήσει.
Έτσι, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια, απευθύνθηκε σε έναν άνθρωπο με αγνή καρδιά, που θα μπορούσε να τον βοηθήσει – τον βασιλιά του τιτάνα Torna. Ο βασιλιάς, όμως, δεν κατάφερε να αφυπνίσει τον Κρύσταλλο, όταν ο Amalthus του τον προσέφερε. Τα κατάφερε, όμως, ο Addam, ο νόθος γιός του βασιλιά της Torna, ο οποίος και έγινε ο Οδηγός της Mythra, της δεύτερης Αιγίδας. Ικανοποιημένος, ο Amalthus επέστρεψε στον Indol, ενώ ο Addam άρχισε να ταξιδεύει στον κόσμο για να ανακαλύψει το εύρος των δυνάμεων της Mythra και να στρατολογήσει τον δικό του στρατό, σε περίπτωση που θα οδηγούνταν σε σύγκρουση με τον Malos.
Μπορεί οι δύο Τιτάνες να είχαν αλληλοεξοντωθεί, μπορεί τα Ανώτερα Entia να είχαν φυλακίσει τον Zanza, αλλά ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει. Την αρχηγία των Mechons ανέλαβε ο Egil, απομακρύνοντας τον πατέρα του και ορκιζόμενος αιώνιο μίσος απέναντι στους κατοίκους του Bionis. Μάταια η Vanea, η αδελφή του, προσπαθούσε να τον πείσει να αλλάξει, ή να εξηγήσει, τουλάχιστον, τους λόγους πίσω από αυτήν την έχθρα. Ο Egil, όμως, ήταν αδιάλλακτος.
Πολύ σύντομα, η πρωτεύουσα των Mechons, η Agniratha, μετατράπηκε σε βιομηχανία δημιουργίας μηχανικών πολεμιστών, ικανών να εξαπολύσουν τον όλεθρο και την καταστροφή στον Bionis. Στόχος του Egil ήταν να δημιουργήσει στρατιές μηχανικών οντοτήτων, που θα χτυπούσαν τον Bionis σε κομβικά σημεία, μέχρις ότου να εξαφανίσει κάθε μορφή ζωής και, ει δυνατόν, τον ίδιο τον Τιτάνα. Έτσι, για αμέτρητα χρόνια, οι κάτοικοι του Mechonis εργάζονταν ακατάπαυστα για να τελειοποιήσουν την τεχνολογία τους, αλλά και τη δύναμη που χρειαζόταν για να αντιμετωπίσουν, όχι μόνο μια στρατιά από Teletheia, αλλά κάθε μορφή επίθεσης που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι δυνάμεις του Bionis.
Όταν ο Egil ένιωσε έτοιμος, συγκέντρωσε τις δυνάμεις του και άρχισε να εξαπολύει την επίθεσή του. Πρώτος στόχος του ήταν τα Ανώτερα Entia, τα οποία όμως κατόρθωσαν να αποκρούσουν με επιτυχία τις επιθέσεις των Mechons, ενώ η αντεπίθεσή τους προκάλεσε πολλά προβλήματα στο στρατό του Egil.
Πολύ γρήγορα ο Egil κατάλαβε ότι τα Entia ήταν υπολογίσιμος αντίπαλος και ότι αν συνέχιζε τον πόλεμο εναντίον τους δεν θα κατόρθωνε να πετύχει κάτι σημαντικό. Έτσι, στράφηκε στον αμέσως επόμενο στόχο του – εκείνον τον στόχο που θα ήταν ο πιο αδύναμος από όλους: τους Homs. Ήταν ο λαός του Bionis που μπορεί να μην υπερείχε τεχνολογικά, όπως οι Entia, αλλά πολλαπλασιαζόταν πολύ γρήγορα και ενδεχομένως να αποτελούσε απειλή στο μέλλον. Χωρίς δισταγμό, λοιπόν, ξεκίνησε τις επιθέσεις στις αποικίες των Homs.
Μια προς μία οι αποικίες άρχισαν σιγά-σιγά να εξαφανίζονται από τον Bionis. Πόλεις ολόκληρες αφανίστηκαν και χιλιάδες Homs χάθηκαν. Οι Homs είχαν αρχίσει να χάνουν την ελπίδα τους, όταν ξαφνικά έγινε μια μεγάλη ανακάλυψη: το θρυλικό ξίφος, το Monado, είχε ανακαλυφθεί ξανά. Τα νέα για την εύρεση του Monado έφτασαν στα αφτιά του Egil, ο οποίος όμως δεν φάνηκε να ταράζεται.
Ο Zanza ήταν παγιδευμένος και κανείς άλλος δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το Monado εναντίον του. Έτσι, η επίθεση στους Homs μπορούσε να ολοκληρωθεί επιτέλους. Απέμειναν δύο μόνο τελευταίες αποικίες των Homs – οι Αποικίες υπ’ αριθμόν 6 και 9. Η αποικία 6 ήταν χτισμένη στο νότιο τμήμα του σώματος του Bionis, ενώ η αποικία 9 βρισκόταν σε πιο κεντρικό και ευκολότερα προσβάσιμο σημείο. Όλα ήταν έτοιμα για τη μεγάλη επίθεση. Τότε, σαν από θαύμα, βρέθηκε εκείνος που μπορούσε να ελέγξει το Monado. Αυτός ήταν ο Dunban, ένας ήρωας των Homs, ο οποίος πήρε υπό τον έλεγχό του το θρυλικό ξίφος και πολέμησε εναντίον των Mechons.
Η αποφασιστική μάχη δόθηκε στην Κοιλάδα του Ξίφους. Εκεί, ο Dunban χρησιμοποίησε το Monado και μαζί με τον Dickson και τον Mumkhar, συμπατριώτες και συμπολεμιστές του, έφεραν πανικό στις δυνάμεις των Mechons.
Η δύναμη του Monado έδωσε κουράγιο στους Homs. Αντιστάθηκαν και πολέμησαν σκληρά και αντιμετώπισαν τις ορδές των Mechons. Όχι, όμως, χωρίς απώλειες. Πολλοί έπεσαν σε εκείνη τη μάχη, μεταξύ των οποίων και ο Mumkhar – ο οποίος, μέσα σε μια στιγμή αδυναμίας, εγκατέλειψε τους δύο συντρόφους του, μόνο και μόνο για να πέσει σε μια ενέδρα των Mechons και να χαθεί. Οι ορδές των Mechon επέστρεψαν στον Mechonis, με τον Egil να αρνείται να παραδεχτεί την ήττα του. Το Monado, το ξίφος των θρύλων, είχε επιστρέψει πίσω. Πλέον, έπρεπε να καταστρώσει ένα νέο σχέδιο για να εξοντώσει τον ανθρώπινο πληθυσμό του Bionis.
Η κατάσταση ήταν εξίσου έκρυθμη στον Alrest. Ο Malos, έχοντας ενστερνιστεί πλήρως τις κρυφές σκέψεις και πεποιθήσεις του Amalthus, είχε ανοικτά κηρύξει τον πόλεμο ενάντια στους λαούς του Alrest. Ήδη η καταστροφή που είχε προκληθεί ήταν τεράστια. Τιτάνες είχαν βυθιστεί στη Θάλασσα των Νεφών και ολόκληρα βασίλεια είχαν περάσει στην ιστορία. Ο Addam και η Mythra ταξίδευαν από τιτάνα σε τιτάνα στρατολογώντας νέα μέλη για το στρατό που θα πολεμούσε τον Malos.
Τα μέλη του στρατεύματος συγκεντρώνονταν στον τιτάνα Uraya, ενώ το Indol, μέσω της επιρροής του Amalthus, είχε αναλάβει την πλήρη χρηματοδότηση της προσπάθειας αυτής του Addam. Σε ένα από τα ταξίδια τους, ο Addam και η Mythra συνάντησαν τη Lora και τον Jin, τη Λεπίδα της, που ταξίδευαν μαζί με ένα μικρό αγόρι, τον Mikhail. Αντικρίζοντας τον Jin, ο Addam συνειδητοποίησε ότι ο Jin ήταν η Λεπίδα γνωστή και ως Paragon του τιτάνα Torna, του μεγαλύτερου βασιλείου στον Alrest.
Ο Jin είχε έρθει στα χέρια της Lora κάτω από περίεργες συνθήκες, με πολλούς να ψιθυρίζουν ότι επρόκειτο για κλοπή του Πυρήνα Κρυστάλλου του. Η αλήθεια, όμως, ήταν κάπως διαφορετική, με την Lora να γίνεται Οδηγός εντελώς τυχαία και μόνο για να προστατευθεί από τον επικίνδυνο πατριό της. Ο Jin την προστάτευσε και τη βοήθησε να βρει το δικό της δρόμο στη ζωή. Ο Addam πείστηκε και αποφάσισε να τους ακολουθήσει στο δικό τους ταξίδι, ευελπιστώντας παράλληλα να μάθει πληροφορίες για τον Malos.
Πολύ σύντομα, όμως, αναγκάστηκαν να γυρίσουν στον Torna, όταν έμαθαν πως ο Malos επιχειρούσε να κλέψει τον πυρήνα του τιτάνα, για να απελευθερώσει την πραγματική δύναμη του δικού του στρατού. Η προσπάθειά τους, όμως, δεν ήταν επιτυχής. Ο Malos είχε ήδη αποκτήσει τη δύναμη που έψαχνε και ετοιμαζόταν να επιτεθεί στον Torna, για να τον αφανίσει. Ενεργοποίησε τις μηχανικές οντότητες, γνωστές και ως Sirens, για να εξαπολύσει μια μανιασμένη επίθεση. Στη σύγκρουση που ακολούθησε, η Mythra απελευθέρωσε ένα ψήγμα της πραγματικής της δύναμης, εξολοθρεύοντας φαινομενικά τον Malos και εξουδετερώνοντας τον στρατό του.
Όμως, ο απόηχος της μάχης έφερε άσχημα μαντάτα. Το βασίλειο της Torna ήταν πια παρελθόν. Ο βασιλιάς της Torna έπεσε, μαζί με τον αυτοκράτορα του Mor Ardain, ο οποίος είχε έρθει να συνδράμει το βασίλειο της Torna. Ο θάνατος, όμως, ενός μικρού αγοριού, ο οποίος ήταν φίλος του μικρού Mikhail, προκάλεσε την περιφρόνηση του παιδιού έναντι στη Mythra, η οποία ξέσπασε, αλλάζοντας δραστικά την εξωτερική της εμφάνιση.
Η Lora και ο Jin κατέληξαν στον τιτάνα Spessia, μαζί με τους υπόλοιπους επιζώντες από το βασίλειο της Torna. Εκεί, ο Addam, παρέα με την Pyra πλέον, χωρίστηκαν από την Lora και τον Jin, o καθένας ακολουθώντας τη δική του πορεία. Τα βάσανα, όμως, δεν έμελλαν να τελειώσουν για την Lora. Πολύ σύντομα αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει μια μεταλλαγμένη έκδοση του πατριού της, ο οποίος είχε έρθει για να πάρει εκδίκηση από τον Jin. Στη μάχη που ακολούθησε, ο Jin εξόντωσε τον πατριό της Lora, απαλλάσσοντάς την για πάντα από τη σκιά του.
Ποτέ, όμως, δεν έμαθαν ότι η μετάλλαξη του πατριού της Lora ήταν αποτέλεσμα παράνομων πειραμάτων στον Indol. Κανείς, επίσης, δεν έμαθε πως ο Amalthus δηλητηρίασε τον Πραίτορα του Indol, τον κυβερνήτη δηλαδή του βασιλείου, αναλαμβάνοντας εκείνος το ρόλο του Πραίτορα. Έχοντας ολοκληρώσει την διαδικασία ανάληψης της εξουσίας του Indol, ο Amalthus διέταξε μια επίθεση αφανισμού του τιτάνα Spessia, νομίζοντας πως εκεί βρισκόταν ακόμα η Pyra/Mythra.
Θεωρώντας πως ο Malos εξουδετερώθηκε, επέλεξε να καταστρέψει τον τιτάνα για να αφανίσει και τη δεύτερη Αιγίδα. Η Pyra, όμως, είχε ήδη σφραγιστεί για την προστασία της και βρισκόταν πολύ μακριά από εκεί. Η Lora και ο Jin, ωστόσο, δεν ήταν τόσο τυχεροί. Η Lora τραυματίστηκε θανάσιμα. Τότε, ζήτησε από τον Jin να επιβιώσει, με τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο μια Λεπίδα μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει, παρά το χαμό του Οδηγού της. Ο Jin δέχτηκε, αν και απρόθυμα, γιατί είχε πλήρη επίγνωση του τι θα σήμαινε να μετατραπεί σε Flesh Eater, όπως και του τι όφειλε να κάνει για να το καταφέρει.
Σεβάστηκε όμως την επιθυμία της. Γλίτωσε από την επίθεση και συνέχισε να περιφέρεται στον κόσμο για 500 περίπου χρόνια, έχοντας σπάσει την κατάρα των Λεπίδων, αλλά έχοντας παραιτηθεί ολοκληρωτικά από τη ζωή. Κάποια στιγμή είχε μια αναπάντεχη συνάντηση με τον Malos. Ο Malos είχε επιβιώσει από τον πόλεμο στην Torna, αν και είχε χάσει το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών του και της ζωτικότητάς του.
Αναγνωρίζοντας τον Jin, του ζήτησε να συνεργαστούν, για να πετύχουν έναν ευγενή στόχο – έναν στόχο που θα άλλαζε μια για πάντα τον Alrest. Ο Jin, μέσα στα χρόνια, είχε απομείνει ένα στωικό και πικραμένο απομεινάρι του παλιού του εαυτού. Αν και δε πίστεψε ποτέ στο νέο στόχο του Malos, δέχτηκε να συνεργαστεί μαζί του για να ανακτήσει μέρος της δικής του αξιοπρέπειας και να δώσει ένα κάποιο νέο νόημα στην ύπαρξή του. Οι δυο τους ίδρυσαν την οργάνωση Torna, στόχος της οποίας ήταν η άφιξη στο Elysium και ο θάνατος του Αρχιτέκτονα, κάτι που θα τους επέτρεπε να χτίσουν τον κόσμο ξανά από την αρχή.
Συνεχίζεται…
The post Το Lore της σειράς Xenoblade | Part 2 first appeared on GameOver.
The post Το Lore της σειράς Xenoblade | Part 2 appeared first on GameOver.
Στο σύμπαν των δύο Τιτάνων υπήρχε γαλήνη και ηρεμία από τη στιγμή που ο Bionis και ο Mechonis εμφανίστηκαν ξαφνικά και απρόοπτα στον κόσμο. Οι μορφές ζωής που εμφανίστηκαν πάνω στους τιτάνες άρχισαν να πολλαπλασιάζονται και να εξελίσσονται. Η οργανική ζωή άνθιζε στον Bionis, όσο και η μηχανική ζωή στον Mechonis. Μάλιστα, δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις όπου οι δύο μορφές συναντούσαν η μια την άλλη, ανταλλάζοντας εμπειρίες και δημιουργώντας στενούς δεσμούς φιλίας.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Egil, του γιου του βασιλιά των Mechons και μετέπειτα διάδοχο του θρόνου, ο οποίος είχε συνάψει φιλικές σχέσεις με τον Arglas, ένα μέλος της φυλής των Γιγάντων του Bionis. Οι δυο τους συζητούσαν για ώρες, απολαμβάνοντας την ειρήνη που απολάμβαναν τα έθνη που ζούσαν πάνω στους Τιτάνες, ενώ συχνά αναρωτιούνταν αν υπήρχε κάτι πέρα από τον κόσμο τους και αν κανείς από τους λαούς τους θα ήθελε να το ανακαλύψει.
Όλα άλλαξαν, όμως, όταν ο Arglas ανακάλυψε ένα μυστηριώδες όπλο. Επρόκειτο για ένα ξίφος με μια περίεργη δύναμη. Μπορούσε να προκαλέσει ζημιά στους κατοίκους του Mechon, αλλά δεν είχε καμία απολύτως επίδραση στους κατοίκους του Bionis. Το ξίφος αυτό ονομάστηκε Monado, λόγω ακριβώς της μοναδικότητάς του απέναντι σε όλα τα υπόλοιπα όπλα. Ο Arglas άρχισε να περνά όλο και περισσότερο χρόνο με το ξίφος, προσπαθώντας να ανακαλύψει όλα τα μυστικά του. Σταδιακά, όμως, άρχισε να γίνεται πιο εχθρικός απέναντι στους κατοίκους του Mechonis, πιο απόμακρος, χωρίς ο Egil να μπορεί να αιτιολογήσει αυτήν την αλλαγή της συμπεριφοράς.
Δεν χρειάστηκε να το κάνει, όμως. Ο Arglas άλλαξε το όνομά του σε Zanza και κήρυξε τον πόλεμο στους κατοίκους του Mechon. Εξαπέλυσε πάνω τους μια στρατιά από Teletheia, πετυχαίνοντας, έτσι, ένα σοβαρό πλήγμα στον ήδη ανεπτυγμένο τους πολιτισμό. Εκείνοι επικαλέστηκαν το όνομα της Meyneth, της θεότητας που λάτρευαν και ρίχτηκαν στη μάχη. Και κάπως έτσι ξεκίνησε και η θρυλική σύγκρουση των δύο Τιτάνων και των λαών τους, ένα γεγονός που πέρασε στους θρύλους και τους μύθους αυτού του κόσμου και έγινε μια έντονη ανάμνηση για όλες τις γενιές που ακολούθησαν.
Τα αποτελέσματα της μάχης ήταν γνωστά. Ο Bionis και o Mechonis έπεσαν ο ένας από το χέρι του άλλου. Θύματα θρήνησαν και οι δύο πλευρές, όταν αυτή η σύγκρουση σταμάτησε, μετά την εξουδετέρωση των δύο Τιτάνων. Τα Ανώτερα Entia συνέλαβαν τον Arglas/Zanza και τον φυλάκισαν, αφήνοντάς τον να περάσει σιδεροδέσμιος την αιωνιότητα. Πήραν το Monado και το κλείδωσαν σε ένα ασφαλές μέρος, έτσι ώστε να μην μπορεί να το βρει και να το χρησιμοποιήσει ποτέ κανείς. Ωστόσο, οι λαοί του Bionis και του Mechonis δεν κατάφεραν ποτέ να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους. Οι εχθροπραξίες μεταξύ των δύο λαών έμελλαν να συνεχιστούν για πάρα πολλά χρόνια, με την ιδέα της ειρήνης να αποτελεί άπιαστο όνειρο.
Αναταράξεις υπήρχαν και στον κόσμο του Alrest. Εκείνες, όμως, δεν προκλήθηκαν από τον πόλεμο των Τιτάνων, αλλά από τον πόλεμο των εθνών μεταξύ τους. Βασίλεια και αυτοκρατορίες ξεπηδούσαν και χάνονταν στη Θάλασσα των Νεφών με τον ίδιο σχεδόν ρυθμό, στην προσπάθειά τους να αφήσουν ένα έντονο στίγμα στον κόσμο και να καθιερωθούν ως μια από τις υπερδυνάμεις αυτού του σύμπαντος. Μία από αυτές τις συγκρούσεις, ωστόσο, μια τέτοια σύρραξη αποτέλεσε την αρχή του Κακού, κάτι που θα απασχολούσε τον Alrest για καιρό.
Πολλά χρόνια πριν, οι κάτοικοι του τιτάνα Temperantia (πρόγονοι των Indolines) εξορίστηκαν από τον τιτάνα τους εν μέσω πολέμου και αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε άλλους τιτάνες. Μια μάνα, μαζί με το παιδί της, έτρεχε να ξεφύγει από μια ομάδα ανδρών που τους καταδίωκαν. Νιώθοντας τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν, και για να σώσει το παιδί της από τους άνδρες, τον έσπρωξε προς τα κάτω, καθώς έτρεχαν πάνω σε ένα λόφο. Το παιδί έπεσε, αλλά γλίτωσε.
Οι άνδρες συνέλαβαν τη μάνα και την οδήγησαν στην κατασκήνωσή τους. Πολύ αργότερα, το παιδί ξύπνησε. Άρχισε να περπατά χωρίς σκοπό, μέχρι που τα βήματά του τον οδήγησαν στην κατασκήνωση των ανδρών. Εκεί, με φρίκη, αντίκρισε το νεκρό σώμα της μάνας του, η οποία είχε βρει άγριο τέλος στα χέρια τους. Η οργή πλημμύρισε το αγόρι, το οποίο με μια πέτρα, σκότωσε τους άνδρες στον ύπνο τους, χωρίς να τον πάρει κανείς είδηση και εξαφανίστηκε στο δάσος.
Το αγόρι αυτό ήταν ο Amalthus, ο οποίος έμελλε να παίξει σημαντικό ρόλο στα μετέπειτα χρόνια. Πολλά χρόνια αργότερα, κατέφυγε στον τιτάνα Indol, όπου και εντάχθηκε στη θεοκρατική κυβέρνηση του Πραιτορίου – τον οργανισμό που κυβερνούσε το λαό του Indolin και λάτρευε τον Αρχιτέκτονα ως την υπέρτατη θεότητα. Εκεί κατάφερε να αναρριχηθεί πολύ γρήγορα στις τάξεις του Πραιτορίου, αποκτώντας τον τίτλο του Κοσμήτορα του Indolin. Ως Κοσμήτορας όφειλε να ταξιδεύει από τιτάνα σε τιτάνα, βοηθώντας όσους έχουν ανάγκη, κηρύττοντας παράλληλα το θείο λόγο του Indolin.
Σε ένα από αυτά τα ταξίδια κατάφερε να γίνει και Οδηγός μιας Λεπίδας, του Minoth. Στα ταξίδια του, όμως, ήρθε πολύ συχνά αντιμέτωπος με την κακία του κόσμου, τη βαναυσότητα και τη σκληρότητα που συχνά επεδείκνυαν οι ισχυροί έναντι των αδυνάμων.
Έτσι, σταδιακά άρχισε η εσωτερική μεταστροφή του από το φως στο σκοτάδι. Άρχισε να αμφισβητεί τον κόσμο ως δημιούργημα του Αρχιτέκτονα, πιστεύοντας πως αυτός ο κόσμος δεν έπρεπε να υφίσταται. Άρχισε να πιστεύει πως ο Αρχιτέκτονας έκανε κάποιο λάθος πλάθοντας αυτόν τον κόσμο και πως, ίσως, έπρεπε να τον τελειώσει. Αυτές οι σκέψεις τον αποξένωσαν σταδιακά από τον Minoth, ο οποίος αποφάσισε με τον καιρό να αποστασιοποιηθεί πλήρως από τον Amalthus και να μετατραπεί σε Flesh Eater, έτσι ώστε να σπάσει τον δεσμό μεταξύ τους.
Ο Amalthus, όμως, ποτέ δεν εγκατέλειψε τις σκοτεινές του σκέψεις. Έτσι, έφτασε ο καιρός που πήρε την απόφαση να τολμήσει αυτό που κανείς δεν είχε καταφέρει μέχρι τότε στον Alrest: να σκαρφαλώσει στο Δέντρο του Κόσμου και να συναντήσει τον Αρχιτέκτονα, έτσι ώστε να πάρει τις απαντήσεις που έψαχνε. Και σε πείσμα όλων των εμποδίων, τα κατάφερε. Σκαρφάλωσε στο δέντρο και έφτασε στην κορυφή. Εκεί αντίκρισε έναν άλλο κόσμο, που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί μέχρι τότε…έναν κόσμο που δεν μπορούσε να συγκρίνει με τις δικές του εμπειρίες και όσα είχε δει μέχρι τότε στα ταξίδια του.
Ο κόσμος, όμως, ήταν άδειος. Δεν υπήρχε καμία υποψία ζωής. Ο Amalthus συνέχισε να ψάχνει παντού, αλλά δεν κατάφερε να βρει τίποτα. Ούτε καν τον ίδιο τον Αρχιτέκτονα, που επιθυμούσε διακαώς να συναντήσει. Ψάχνοντας, λοιπόν, σε αυτόν τον παράξενο κόσμο, ανακάλυψε δύο Κρυστάλλους Πυρήνα που φάνταζαν εξίσου διαφορετικοί από εκείνους που είχε ήδη συναντήσει μέχρι στιγμής. Είχαν έντονο χρωματισμό και διαφορετική κοψιά. Μια περίεργη μορφή ενέργειας φαινόταν να κυλά μέσα στους χρωματισμένους πυρήνες των κρυστάλλων, τον βιολετί και τον πρασινωπό.
Κάτι μέσα του, του έλεγε πως οι Λεπίδες που θα εμφανίζονταν από τους Κρυστάλλους θα ήταν μοναδικές, ισχυρές. Θεωρώντας πως είναι δώρο από τον Αρχιτέκτονα, αλλά και για να αποδείξει στον κόσμο το κατόρθωμά του, τις πήρε μαζί του και επέστρεψε στον Alrest.
Είχε έρθει η ώρα να δοκιμάσει τη δύναμή τους. Αφύπνισε τον βιολετί Κρύσταλλο και έφερε στον κόσμο τον Malos, την πρώτη από τις δύο Αιγίδες, τις Λεπίδες του θρύλου. Αντιλαμβανόμενος τη δύναμη που κατείχε ο Malos, δύναμη που τον διαφοροποιούσε από τις άλλες Λεπίδες, ο Αmalthus άρχισε να μηχανεύεται τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε ο ίδιος να αλλάξει τον κόσμο, χωρίς την επέμβαση του Αρχιτέκτονα. Αυτό που δεν μπορούσε να υπολογίσει, όμως, ήταν η εξέλιξη του Malos. Αυτό που δεν ήξερε -και δεν έμαθε ποτέ- ήταν ότι στις Λεπίδες μπορούσαν να μεταφερθούν τα συναισθήματα των Οδηγών τους, η ίδια η ψυχοσύνθεσή τους.
Ο Minoth αποξενώθηκε από τον Amalthus γιατί ο Amalthus είχε αλλάξει. Το σκοτάδι και το μίσος επικρατούσε μέσα του – και όλα αυτά μεταφέρθηκαν στον Malos κατά το ξύπνημά του. Ο Malos άρχισε να εκδηλώνει τις δυνάμεις του προκαλώντας καταστροφή και κακό, παρά τις όποιες προσπάθειες του Amalthus να τον σταματήσει.
Έτσι, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια, απευθύνθηκε σε έναν άνθρωπο με αγνή καρδιά, που θα μπορούσε να τον βοηθήσει – τον βασιλιά του τιτάνα Torna. Ο βασιλιάς, όμως, δεν κατάφερε να αφυπνίσει τον Κρύσταλλο, όταν ο Amalthus του τον προσέφερε. Τα κατάφερε, όμως, ο Addam, ο νόθος γιός του βασιλιά της Torna, ο οποίος και έγινε ο Οδηγός της Mythra, της δεύτερης Αιγίδας. Ικανοποιημένος, ο Amalthus επέστρεψε στον Indol, ενώ ο Addam άρχισε να ταξιδεύει στον κόσμο για να ανακαλύψει το εύρος των δυνάμεων της Mythra και να στρατολογήσει τον δικό του στρατό, σε περίπτωση που θα οδηγούνταν σε σύγκρουση με τον Malos.
Οι πόλεμοι στα δύο σύμπαντα
Μπορεί οι δύο Τιτάνες να είχαν αλληλοεξοντωθεί, μπορεί τα Ανώτερα Entia να είχαν φυλακίσει τον Zanza, αλλά ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει. Την αρχηγία των Mechons ανέλαβε ο Egil, απομακρύνοντας τον πατέρα του και ορκιζόμενος αιώνιο μίσος απέναντι στους κατοίκους του Bionis. Μάταια η Vanea, η αδελφή του, προσπαθούσε να τον πείσει να αλλάξει, ή να εξηγήσει, τουλάχιστον, τους λόγους πίσω από αυτήν την έχθρα. Ο Egil, όμως, ήταν αδιάλλακτος.
Πολύ σύντομα, η πρωτεύουσα των Mechons, η Agniratha, μετατράπηκε σε βιομηχανία δημιουργίας μηχανικών πολεμιστών, ικανών να εξαπολύσουν τον όλεθρο και την καταστροφή στον Bionis. Στόχος του Egil ήταν να δημιουργήσει στρατιές μηχανικών οντοτήτων, που θα χτυπούσαν τον Bionis σε κομβικά σημεία, μέχρις ότου να εξαφανίσει κάθε μορφή ζωής και, ει δυνατόν, τον ίδιο τον Τιτάνα. Έτσι, για αμέτρητα χρόνια, οι κάτοικοι του Mechonis εργάζονταν ακατάπαυστα για να τελειοποιήσουν την τεχνολογία τους, αλλά και τη δύναμη που χρειαζόταν για να αντιμετωπίσουν, όχι μόνο μια στρατιά από Teletheia, αλλά κάθε μορφή επίθεσης που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι δυνάμεις του Bionis.
Όταν ο Egil ένιωσε έτοιμος, συγκέντρωσε τις δυνάμεις του και άρχισε να εξαπολύει την επίθεσή του. Πρώτος στόχος του ήταν τα Ανώτερα Entia, τα οποία όμως κατόρθωσαν να αποκρούσουν με επιτυχία τις επιθέσεις των Mechons, ενώ η αντεπίθεσή τους προκάλεσε πολλά προβλήματα στο στρατό του Egil.
Πολύ γρήγορα ο Egil κατάλαβε ότι τα Entia ήταν υπολογίσιμος αντίπαλος και ότι αν συνέχιζε τον πόλεμο εναντίον τους δεν θα κατόρθωνε να πετύχει κάτι σημαντικό. Έτσι, στράφηκε στον αμέσως επόμενο στόχο του – εκείνον τον στόχο που θα ήταν ο πιο αδύναμος από όλους: τους Homs. Ήταν ο λαός του Bionis που μπορεί να μην υπερείχε τεχνολογικά, όπως οι Entia, αλλά πολλαπλασιαζόταν πολύ γρήγορα και ενδεχομένως να αποτελούσε απειλή στο μέλλον. Χωρίς δισταγμό, λοιπόν, ξεκίνησε τις επιθέσεις στις αποικίες των Homs.
Μια προς μία οι αποικίες άρχισαν σιγά-σιγά να εξαφανίζονται από τον Bionis. Πόλεις ολόκληρες αφανίστηκαν και χιλιάδες Homs χάθηκαν. Οι Homs είχαν αρχίσει να χάνουν την ελπίδα τους, όταν ξαφνικά έγινε μια μεγάλη ανακάλυψη: το θρυλικό ξίφος, το Monado, είχε ανακαλυφθεί ξανά. Τα νέα για την εύρεση του Monado έφτασαν στα αφτιά του Egil, ο οποίος όμως δεν φάνηκε να ταράζεται.
Ο Zanza ήταν παγιδευμένος και κανείς άλλος δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το Monado εναντίον του. Έτσι, η επίθεση στους Homs μπορούσε να ολοκληρωθεί επιτέλους. Απέμειναν δύο μόνο τελευταίες αποικίες των Homs – οι Αποικίες υπ’ αριθμόν 6 και 9. Η αποικία 6 ήταν χτισμένη στο νότιο τμήμα του σώματος του Bionis, ενώ η αποικία 9 βρισκόταν σε πιο κεντρικό και ευκολότερα προσβάσιμο σημείο. Όλα ήταν έτοιμα για τη μεγάλη επίθεση. Τότε, σαν από θαύμα, βρέθηκε εκείνος που μπορούσε να ελέγξει το Monado. Αυτός ήταν ο Dunban, ένας ήρωας των Homs, ο οποίος πήρε υπό τον έλεγχό του το θρυλικό ξίφος και πολέμησε εναντίον των Mechons.
Η αποφασιστική μάχη δόθηκε στην Κοιλάδα του Ξίφους. Εκεί, ο Dunban χρησιμοποίησε το Monado και μαζί με τον Dickson και τον Mumkhar, συμπατριώτες και συμπολεμιστές του, έφεραν πανικό στις δυνάμεις των Mechons.
Η δύναμη του Monado έδωσε κουράγιο στους Homs. Αντιστάθηκαν και πολέμησαν σκληρά και αντιμετώπισαν τις ορδές των Mechons. Όχι, όμως, χωρίς απώλειες. Πολλοί έπεσαν σε εκείνη τη μάχη, μεταξύ των οποίων και ο Mumkhar – ο οποίος, μέσα σε μια στιγμή αδυναμίας, εγκατέλειψε τους δύο συντρόφους του, μόνο και μόνο για να πέσει σε μια ενέδρα των Mechons και να χαθεί. Οι ορδές των Mechon επέστρεψαν στον Mechonis, με τον Egil να αρνείται να παραδεχτεί την ήττα του. Το Monado, το ξίφος των θρύλων, είχε επιστρέψει πίσω. Πλέον, έπρεπε να καταστρώσει ένα νέο σχέδιο για να εξοντώσει τον ανθρώπινο πληθυσμό του Bionis.
Η κατάσταση ήταν εξίσου έκρυθμη στον Alrest. Ο Malos, έχοντας ενστερνιστεί πλήρως τις κρυφές σκέψεις και πεποιθήσεις του Amalthus, είχε ανοικτά κηρύξει τον πόλεμο ενάντια στους λαούς του Alrest. Ήδη η καταστροφή που είχε προκληθεί ήταν τεράστια. Τιτάνες είχαν βυθιστεί στη Θάλασσα των Νεφών και ολόκληρα βασίλεια είχαν περάσει στην ιστορία. Ο Addam και η Mythra ταξίδευαν από τιτάνα σε τιτάνα στρατολογώντας νέα μέλη για το στρατό που θα πολεμούσε τον Malos.
Τα μέλη του στρατεύματος συγκεντρώνονταν στον τιτάνα Uraya, ενώ το Indol, μέσω της επιρροής του Amalthus, είχε αναλάβει την πλήρη χρηματοδότηση της προσπάθειας αυτής του Addam. Σε ένα από τα ταξίδια τους, ο Addam και η Mythra συνάντησαν τη Lora και τον Jin, τη Λεπίδα της, που ταξίδευαν μαζί με ένα μικρό αγόρι, τον Mikhail. Αντικρίζοντας τον Jin, ο Addam συνειδητοποίησε ότι ο Jin ήταν η Λεπίδα γνωστή και ως Paragon του τιτάνα Torna, του μεγαλύτερου βασιλείου στον Alrest.
Ο Jin είχε έρθει στα χέρια της Lora κάτω από περίεργες συνθήκες, με πολλούς να ψιθυρίζουν ότι επρόκειτο για κλοπή του Πυρήνα Κρυστάλλου του. Η αλήθεια, όμως, ήταν κάπως διαφορετική, με την Lora να γίνεται Οδηγός εντελώς τυχαία και μόνο για να προστατευθεί από τον επικίνδυνο πατριό της. Ο Jin την προστάτευσε και τη βοήθησε να βρει το δικό της δρόμο στη ζωή. Ο Addam πείστηκε και αποφάσισε να τους ακολουθήσει στο δικό τους ταξίδι, ευελπιστώντας παράλληλα να μάθει πληροφορίες για τον Malos.
Πολύ σύντομα, όμως, αναγκάστηκαν να γυρίσουν στον Torna, όταν έμαθαν πως ο Malos επιχειρούσε να κλέψει τον πυρήνα του τιτάνα, για να απελευθερώσει την πραγματική δύναμη του δικού του στρατού. Η προσπάθειά τους, όμως, δεν ήταν επιτυχής. Ο Malos είχε ήδη αποκτήσει τη δύναμη που έψαχνε και ετοιμαζόταν να επιτεθεί στον Torna, για να τον αφανίσει. Ενεργοποίησε τις μηχανικές οντότητες, γνωστές και ως Sirens, για να εξαπολύσει μια μανιασμένη επίθεση. Στη σύγκρουση που ακολούθησε, η Mythra απελευθέρωσε ένα ψήγμα της πραγματικής της δύναμης, εξολοθρεύοντας φαινομενικά τον Malos και εξουδετερώνοντας τον στρατό του.
Όμως, ο απόηχος της μάχης έφερε άσχημα μαντάτα. Το βασίλειο της Torna ήταν πια παρελθόν. Ο βασιλιάς της Torna έπεσε, μαζί με τον αυτοκράτορα του Mor Ardain, ο οποίος είχε έρθει να συνδράμει το βασίλειο της Torna. Ο θάνατος, όμως, ενός μικρού αγοριού, ο οποίος ήταν φίλος του μικρού Mikhail, προκάλεσε την περιφρόνηση του παιδιού έναντι στη Mythra, η οποία ξέσπασε, αλλάζοντας δραστικά την εξωτερική της εμφάνιση.
Η Lora και ο Jin κατέληξαν στον τιτάνα Spessia, μαζί με τους υπόλοιπους επιζώντες από το βασίλειο της Torna. Εκεί, ο Addam, παρέα με την Pyra πλέον, χωρίστηκαν από την Lora και τον Jin, o καθένας ακολουθώντας τη δική του πορεία. Τα βάσανα, όμως, δεν έμελλαν να τελειώσουν για την Lora. Πολύ σύντομα αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει μια μεταλλαγμένη έκδοση του πατριού της, ο οποίος είχε έρθει για να πάρει εκδίκηση από τον Jin. Στη μάχη που ακολούθησε, ο Jin εξόντωσε τον πατριό της Lora, απαλλάσσοντάς την για πάντα από τη σκιά του.
Ποτέ, όμως, δεν έμαθαν ότι η μετάλλαξη του πατριού της Lora ήταν αποτέλεσμα παράνομων πειραμάτων στον Indol. Κανείς, επίσης, δεν έμαθε πως ο Amalthus δηλητηρίασε τον Πραίτορα του Indol, τον κυβερνήτη δηλαδή του βασιλείου, αναλαμβάνοντας εκείνος το ρόλο του Πραίτορα. Έχοντας ολοκληρώσει την διαδικασία ανάληψης της εξουσίας του Indol, ο Amalthus διέταξε μια επίθεση αφανισμού του τιτάνα Spessia, νομίζοντας πως εκεί βρισκόταν ακόμα η Pyra/Mythra.
Θεωρώντας πως ο Malos εξουδετερώθηκε, επέλεξε να καταστρέψει τον τιτάνα για να αφανίσει και τη δεύτερη Αιγίδα. Η Pyra, όμως, είχε ήδη σφραγιστεί για την προστασία της και βρισκόταν πολύ μακριά από εκεί. Η Lora και ο Jin, ωστόσο, δεν ήταν τόσο τυχεροί. Η Lora τραυματίστηκε θανάσιμα. Τότε, ζήτησε από τον Jin να επιβιώσει, με τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο μια Λεπίδα μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει, παρά το χαμό του Οδηγού της. Ο Jin δέχτηκε, αν και απρόθυμα, γιατί είχε πλήρη επίγνωση του τι θα σήμαινε να μετατραπεί σε Flesh Eater, όπως και του τι όφειλε να κάνει για να το καταφέρει.
Σεβάστηκε όμως την επιθυμία της. Γλίτωσε από την επίθεση και συνέχισε να περιφέρεται στον κόσμο για 500 περίπου χρόνια, έχοντας σπάσει την κατάρα των Λεπίδων, αλλά έχοντας παραιτηθεί ολοκληρωτικά από τη ζωή. Κάποια στιγμή είχε μια αναπάντεχη συνάντηση με τον Malos. Ο Malos είχε επιβιώσει από τον πόλεμο στην Torna, αν και είχε χάσει το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών του και της ζωτικότητάς του.
Αναγνωρίζοντας τον Jin, του ζήτησε να συνεργαστούν, για να πετύχουν έναν ευγενή στόχο – έναν στόχο που θα άλλαζε μια για πάντα τον Alrest. Ο Jin, μέσα στα χρόνια, είχε απομείνει ένα στωικό και πικραμένο απομεινάρι του παλιού του εαυτού. Αν και δε πίστεψε ποτέ στο νέο στόχο του Malos, δέχτηκε να συνεργαστεί μαζί του για να ανακτήσει μέρος της δικής του αξιοπρέπειας και να δώσει ένα κάποιο νέο νόημα στην ύπαρξή του. Οι δυο τους ίδρυσαν την οργάνωση Torna, στόχος της οποίας ήταν η άφιξη στο Elysium και ο θάνατος του Αρχιτέκτονα, κάτι που θα τους επέτρεπε να χτίσουν τον κόσμο ξανά από την αρχή.
Συνεχίζεται…
The post Το Lore της σειράς Xenoblade | Part 2 first appeared on GameOver.
The post Το Lore της σειράς Xenoblade | Part 2 appeared first on GameOver.