Το DECADE είναι ένα πραγματικά παράξενο videogame. Πριν καν ασχοληθεί κάποιος μαζί του είναι αρκετά δύσκολο να προσδιορίσει το τι πραγματεύεται, αλλά και αφού γράψει τις πρώτες gaming ώρες παίζοντάς το, πάλι το DECADE είναι δύσκολο να ενταχθεί σε μια κατηγορία βάσει της φύσης του.
Το Decade μάς συστήνεται ως ένα point and click παιχνίδι, με έμφαση στην old school ρετρό pixel art, εμπνευσμένο από τα 90s. Το setting μάς μεταφέρει σε έναν μετα-αποκαλυψιακό κόσμο όπου μια βροχή από υγρό μέταλλο καθιστά την επιβίωση σχεδόν αδύνατη. Ο παίκτης αναλαμβάνει τον ρόλο ενός νεαρού επιζώντα, ο οποίος ηγείται μιας ομάδας τριών μικρότερων συντρόφων σε ένα καταφύγιο.
Στο καταφύγιο αυτό, η ομάδα ανακαλύπτει μια εναπομένουσα λειτουργική χρονομηχανή και αποφασίζει να τη χρησιμοποιήσει, ταξιδεύοντας σε προηγούμενα έτη και μαζεύοντας πληροφορίες για το πώς μπορεί να αποτρέψει την επερχόμενη καταστροφή και να αλλάξει το μέλλον. Σε εμάς, όντας ο μεγαλύτερος και σοφότερος, πέφτει ο κλήρος της λειτουργίας της μηχανής και της επιλογής του ατόμου που θα ταξιδέψει στον χρόνο. Γενικά, σε πρώτη φάση έχουμε ένα premise το οποίο, σε κάθε περίπτωση, αν και ολίγον τι κοινότυπο, σίγουρα παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον.
To DECADE κατα βάση είναι ένα text adventure. Το όλο gameplay βασίζεται στην αφήγηση και στο κείμενο που προκύπτει από τους διαλόγους. Εμείς διαλέγουμε ένα από τα υπόλοιπα παιδιά-μέλη της ομάδας μας για να στείλουμε σε μια συγκεκριμένη προηγούμενη χρονική περίοδο, ώστε να ζήσει σε αυτή για δέκα χρόνια και να συλλέξει πληροφορίες.
Κάθε παιδί έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά, τα οποία μεταβάλλονται και αλλάζουν μετά από το τέλος κάθε ταξιδιού. Στόχος μας είναι να διαχειριστούμε σωστά τα μέλη της ομάδας μας, τα οποία μεγαλώνουν ηλικιακά μετά από κάθε ταξίδι και φθείρονται σωματικά αλλά και ψυχικά, μέχρι να συλλέξουμε αρκετές πληροφορίες ώστε να μπορούμε να αλλάξουμε τον ρου της Ιστορίας.
Από ένα text adventure είναι λογικό να μην περιμένει κανείς μεγάλη εμβάθυνση στον οπτικό του τομέα. Ωστόσο, ορισμένα ποιοτικά standards πρέπει να τηρούνται κατά την άποψη του γράφοντα. Το DECADE παραμένει σε πολύ ρηχά επίπεδα. Στα πολύ λίγα κομμάτια στα οποία έχει τη δυνατότητα να οπτικοποιήσει κάτι, όπως για παράδειγμα τα πορτρέτα των χαρακτήρων που ταξιδεύουν στον χρόνο, κινείται σε βαριά pixelated art, η οποία πρακτικά στερεί την οποιαδήποτε απεικόνιση.
Στα ίδια επίπεδα κινείται και το UI του τίτλου, με “bulky” σχεδιασμό, αδέξιο και γεμάτο sprites, το οποίο παρά το γεγονός ότι δουλεύει σε ικανοποιητικά επίπεδα, δεν δίνει κάποια ιδιαίτερη αίσθηση smoothness, αίσθημα η απουσία του οποίου είναι αισθητή σε ένα τίτλο όπως το DECADE, όπου στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του gaming χρόνου του ο παίκτης χρησιμοποιεί το UI αυτό.
Επιπρόσθετα, διάφορες λειτουργίες οι οποίες θα έκαναν τη ζωή μας πιο εύκολη, απουσιάζουν, δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο την εμπειρία και προσθέτοντας έξτρα πόντους πονοκέφαλου. Παραδείγματος χάρη, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού θα χρειαστεί να εξετάσουμε διάφορα αντικείμενα ή γραπτές σημειώσεις, τις οποίες οι χαρακτήρες φέρνουν μαζί μετά από κάθε ταξίδι τους. Ωστόσο, η δυνατότητα αυτή μοιάζει πρόχειρα δουλεμένη έως και εντελώς χαλασμένη ανά σημεία, δημιουργώντας επιπλέον αχρείαστα προβλήματα και εκνευρισμό.
Αντίστοιχα άνευρο και αδιάφορο αποτέλεσμα έχουμε και στον ηχητικό τομέα, με απουσία διαλόγων (βασικό μειονέκτημα δεδομένου του πόσο πολύ ο τίτλος στηρίζεται στη γραφή και το κείμενό του) συνοδεία άνευρων και κατατονικών synth μουσικών θεμάτων, που ενώ έχουν στόχο να προσδώσουν τη steampunk / vaporwave αισθητική, εν τέλει συμβάλουν περαιτέρω στη μονοτονία που διαπνέει το γενικότερο αισθητικό ρεύμα του παιχνιδιού.
Εμβαθύνοντας κανείς στο DECADE θα βρει ένα αρκετά περίπλοκο μείγμα gameplay. Κάτι το οποίο είναι παράξενο, καθώς στην ουσία του αποτελείται από λίγους και σχετικά απλούς μηχανισμούς. Βέβαια, η πολυπλοκότητα ενός παιχνιδιού έχει σημασία αμφίσημη. Όσες πιθανότητες υπάρχουν στο να καθιστά ένα παιχνίδι ενδιαφέρον και βαθύ, άλλες τόσες είναι αυτές όπου μπορούν να το στείλουν στο ναδίρ, κάνοντάς το ακατανόητο και ανυπόφορο.
Στην περίπτωση του DECADE, δυστυχώς, η αλήθεια τείνει προς το δεύτερο ενδεχόμενο. Τα εργαλεία με τα οποία μπορούμε να δουλέψουμε είναι λίγα. Στην ουσία διαχειριζόμαστε την τριμελή ομάδα μας από παιδιά-επιζώντες και επιλέγουμε ποιο από αυτά θα ταξιδέψει στον χρόνο και σε ποια περίοδο θα πάει, περιμένοντας τις πληροφορίες με τις οποίες θα επιστρέψει αλλά και τις μεταβολές οι οποίες θα προκύψουν στον χαρακτήρα του. Κάθε παιδί διέπεται από δύο διαφορετικές μεταβλητές, την αποφασιστικότητά του (Determination) και την ευαισθησία του (Sensitivity).
Πρόκειται για μεταβλητές οι οποίες ανάλογα την τιμή που θα λάβουν, θα καθορίσουν και την ποσότητα και ποιότητα των πληροφοριών που θα συλλέξουν κατά τα ταξίδια τους. Κάθε επιστροφή στο παρελθόν αποκαλύπτει και ένα καινούργιο κομμάτι του παρελθόντος που οδήγησε στο εφιαλτικό σήμερα. Ιστορικά συμβάντα, γεγονότα, θεωρίες συνομωσίας, τάσεις και κοινωνικές δυναμικές και ισορροπίες είναι μερικά από τα διαφορετικά είδη πληροφορίας που οι σύντροφοι σας θα σας μεταφέρουν.
Όλα με σκοπό την προσθήκη ενός ακόμα κρίκου στην αλυσίδα γεγονότων που ελπίζετε να αλλάξετε στο κυνήγι σας για ένα καλύτερο μέλλον (ή “σήμερα” – εξαρτάται από το point of view). Συνεπώς, εύλογα θα περίμενε κανείς το ζουμί του παιχνιδιού να βρισκόταν στη σωστή διάγνωση από πλευράς παίκτη στα κατάλληλα και συμβατά με την εποχή χαρακτηριστικά του κάθε χρονοταξιδιώτη για τη μέγιστη και βέλτιστη παροχή πληροφοριών. Όπως επίσης, λογικό θα ήταν αυτό το σύστημα trial and error να συνοδευόταν και από ένα σύνολο εύχρηστων και βολικών (auto) saves που να διευκολύνει τις πολλαπλές δοκιμές.
Δυστυχώς, τίποτα από τα δύο δεν θα βρει κανείς στο DECADE. Οι περισσότερες επιλογές μοιάζουν μάταιες, χωρίς αντίκτυπο και προκαθορισμένες. Ενώ το σύστημα των autosaves και των manual saves (μόνο 3) δεν περιέχει καμία ένδειξη σχετικά με το πού βρισκόμαστε στο progress. Ως συνέπεια, ο παίκτης έρχεται συχνά πυκνά αντιμέτωπος με άβολες καταστάσεις, στις οποίες μπορεί να έχει “κλειδωθεί” σε κάποια ροή ιστορίας, την οποία με τις επιλογές που έχει κάνει δεν μπορεί να τερματίσει, έχοντας ως μοναδική λύση το ολικό restart.
Κάνει τα πάντα λάθος το DECADE όμως; Η αλήθεια είναι πως όχι, δεν τα κάνει όλα λάθος. Το δυνατό του χαρτί, το κείμενο και η γραφή του, είναι πράγματι δυνατό, και το σενάριό του παρουσιάζει κάποιο βάθος. Ειδικά το βάρος που ρίχνει στο να φτιάξει έναν ζωντανό κόσμο του παρελθόντος, με τα δικά του σημαντικά γεγονότα και στιγμές, τις δικές του εξελίξεις, τις δικές του φιλοσοφικές και κοινωνικοπολιτικές ιδέες, είναι αξιοσημείωτο και σε σημεία καταφέρνει να αποδώσει μια χροιά παλιάς, καλογραμμένης sci-fi δυστοπικής νουβέλας, τύπου Harlan Elisson και James Ballard.
Ωστόσο, ακόμα και στο αφηγηματικό κομμάτι του, το DECADE μοιάζει να πιάνεται όμηρος από τον ίδιο του τον εαυτό. Όταν το όλο ζήτημα της πλοκής είναι η αλλαγή και η αλλοίωση του παρελθόντος με σκοπό το διαφορετικό αποτέλεσμα στο σήμερα, θα περιμέναμε να δούμε τα ταξίδια μας στο παρελθόν να έχουν όντως κάποιου είδους επιρροή κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Αντί αυτού, όλα φαίνεται να περιστρέφονται γύρω από ένα αρχικό, αναλλοίωτο timeline.
Έτσι, μετά από μερικά ταξίδια η συζήτηση φεύγει από οτιδήποτε άλλο πέραν από τις αλλαγές στη χρονική γραμμή – ή μάλλον, την απουσία αλλαγών, οδηγώντας το DECADE τελικά σε αδιέξοδο. Υπάρχουν κάποιες αόριστες αναφορές ότι ίσως μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν με κάποιον άλλο τρόπο, αλλά ποτέ δεν σου δίνεται μια ουσιαστική ένδειξη για το πώς. Το πιο παράξενο όμως είναι ότι οι σύντροφοί μας – αν και πολύ πιο μεγάλοι πλέον – δεν έχουν να προτείνουν τίποτα.
Αντί να παρέχουν συμβουλές και απόψεις για την αντιμετώπιση της κατάστασης, αφήνουν όλα τα κρίσιμα θέματα στα χέρια μας και περιορίζονται στον ρόλο τους ως αφηγηματικά οχήματα. Στοιχεία που ίσως, αν το παιχνίδι δεν ήταν εξ ολοκλήρου text adventure, καλύπτονταν. Στην προκειμένη όμως, κάνουν “μπαμ” και μας βγάζουν εκτός immersion.
Δυστυχώς το DECADE διάλεξε εξ αρχής έναν δύσκολο και δύσβατο δρόμο να διαβεί. Η niche φύση του ως genre δημιουργεί από μόνη της ένα αρκετά μεγάλο εμπόδιο για τον ίδιο τον τίτλο στην προσπάθεια του να προσεγγίσει ένα ευρύτερο κομμάτι του κοινού, πέραν των λίγων hardcore fans που κυνηγούν τέτοιου είδους παιχνίδια. Πέραν αυτού, όταν η δημιουργία σου βασίζεται τόσο «μονόπατα» σε ένα συγκεκριμένο στοιχείο της – τη γραφή και το σενάριο στην προκειμένη – θα πρέπει να είσαι σίγουρος ότι το στοιχείο αυτό είναι δουλεμένο πέρα ως πέρα, σωστά, μεθοδευμένα και στοχευμένα.
Στην περίπτωσή μας, όχι μόνο υπάρχουν ψεγάδια στη ροή και την αφήγηση, αλλά από μόνο του το θέμα “ταξίδι στο χρόνο” είναι παγίδα και κακοτοπιά για πολύ πιο έμπειρες συγγραφικές πένες. Εν κατακλείδι, το DECADE δεν πάσχει από έλλειψη φιλοδοξίας, γιατί κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι αυτό που προσπάθησε να κάνει είχε από μόνο του μια αξία και ένα ενδιαφέρον. Αυτό από το οποίο πάσχει όμως, είναι η έλλειψη μεθοδολογίας ώστε το φιλόδοξο και μεγαλόπνοο όραμά του να πάρει σάρκα και οστά.
Το DECADE κυκλοφορεί από τις 27/5/25 για PC. Το review μας βασίστηκε σε review code που λάβαμε από τη New Distortions.
The post DECADE | Review first appeared on GameOver.
The post DECADE | Review appeared first on GameOver.
Το Decade μάς συστήνεται ως ένα point and click παιχνίδι, με έμφαση στην old school ρετρό pixel art, εμπνευσμένο από τα 90s. Το setting μάς μεταφέρει σε έναν μετα-αποκαλυψιακό κόσμο όπου μια βροχή από υγρό μέταλλο καθιστά την επιβίωση σχεδόν αδύνατη. Ο παίκτης αναλαμβάνει τον ρόλο ενός νεαρού επιζώντα, ο οποίος ηγείται μιας ομάδας τριών μικρότερων συντρόφων σε ένα καταφύγιο.
Στο καταφύγιο αυτό, η ομάδα ανακαλύπτει μια εναπομένουσα λειτουργική χρονομηχανή και αποφασίζει να τη χρησιμοποιήσει, ταξιδεύοντας σε προηγούμενα έτη και μαζεύοντας πληροφορίες για το πώς μπορεί να αποτρέψει την επερχόμενη καταστροφή και να αλλάξει το μέλλον. Σε εμάς, όντας ο μεγαλύτερος και σοφότερος, πέφτει ο κλήρος της λειτουργίας της μηχανής και της επιλογής του ατόμου που θα ταξιδέψει στον χρόνο. Γενικά, σε πρώτη φάση έχουμε ένα premise το οποίο, σε κάθε περίπτωση, αν και ολίγον τι κοινότυπο, σίγουρα παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον.
To DECADE κατα βάση είναι ένα text adventure. Το όλο gameplay βασίζεται στην αφήγηση και στο κείμενο που προκύπτει από τους διαλόγους. Εμείς διαλέγουμε ένα από τα υπόλοιπα παιδιά-μέλη της ομάδας μας για να στείλουμε σε μια συγκεκριμένη προηγούμενη χρονική περίοδο, ώστε να ζήσει σε αυτή για δέκα χρόνια και να συλλέξει πληροφορίες.
Κάθε παιδί έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά, τα οποία μεταβάλλονται και αλλάζουν μετά από το τέλος κάθε ταξιδιού. Στόχος μας είναι να διαχειριστούμε σωστά τα μέλη της ομάδας μας, τα οποία μεγαλώνουν ηλικιακά μετά από κάθε ταξίδι και φθείρονται σωματικά αλλά και ψυχικά, μέχρι να συλλέξουμε αρκετές πληροφορίες ώστε να μπορούμε να αλλάξουμε τον ρου της Ιστορίας.
Από ένα text adventure είναι λογικό να μην περιμένει κανείς μεγάλη εμβάθυνση στον οπτικό του τομέα. Ωστόσο, ορισμένα ποιοτικά standards πρέπει να τηρούνται κατά την άποψη του γράφοντα. Το DECADE παραμένει σε πολύ ρηχά επίπεδα. Στα πολύ λίγα κομμάτια στα οποία έχει τη δυνατότητα να οπτικοποιήσει κάτι, όπως για παράδειγμα τα πορτρέτα των χαρακτήρων που ταξιδεύουν στον χρόνο, κινείται σε βαριά pixelated art, η οποία πρακτικά στερεί την οποιαδήποτε απεικόνιση.
Στα ίδια επίπεδα κινείται και το UI του τίτλου, με “bulky” σχεδιασμό, αδέξιο και γεμάτο sprites, το οποίο παρά το γεγονός ότι δουλεύει σε ικανοποιητικά επίπεδα, δεν δίνει κάποια ιδιαίτερη αίσθηση smoothness, αίσθημα η απουσία του οποίου είναι αισθητή σε ένα τίτλο όπως το DECADE, όπου στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του gaming χρόνου του ο παίκτης χρησιμοποιεί το UI αυτό.
Επιπρόσθετα, διάφορες λειτουργίες οι οποίες θα έκαναν τη ζωή μας πιο εύκολη, απουσιάζουν, δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο την εμπειρία και προσθέτοντας έξτρα πόντους πονοκέφαλου. Παραδείγματος χάρη, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού θα χρειαστεί να εξετάσουμε διάφορα αντικείμενα ή γραπτές σημειώσεις, τις οποίες οι χαρακτήρες φέρνουν μαζί μετά από κάθε ταξίδι τους. Ωστόσο, η δυνατότητα αυτή μοιάζει πρόχειρα δουλεμένη έως και εντελώς χαλασμένη ανά σημεία, δημιουργώντας επιπλέον αχρείαστα προβλήματα και εκνευρισμό.
Αντίστοιχα άνευρο και αδιάφορο αποτέλεσμα έχουμε και στον ηχητικό τομέα, με απουσία διαλόγων (βασικό μειονέκτημα δεδομένου του πόσο πολύ ο τίτλος στηρίζεται στη γραφή και το κείμενό του) συνοδεία άνευρων και κατατονικών synth μουσικών θεμάτων, που ενώ έχουν στόχο να προσδώσουν τη steampunk / vaporwave αισθητική, εν τέλει συμβάλουν περαιτέρω στη μονοτονία που διαπνέει το γενικότερο αισθητικό ρεύμα του παιχνιδιού.
Εμβαθύνοντας κανείς στο DECADE θα βρει ένα αρκετά περίπλοκο μείγμα gameplay. Κάτι το οποίο είναι παράξενο, καθώς στην ουσία του αποτελείται από λίγους και σχετικά απλούς μηχανισμούς. Βέβαια, η πολυπλοκότητα ενός παιχνιδιού έχει σημασία αμφίσημη. Όσες πιθανότητες υπάρχουν στο να καθιστά ένα παιχνίδι ενδιαφέρον και βαθύ, άλλες τόσες είναι αυτές όπου μπορούν να το στείλουν στο ναδίρ, κάνοντάς το ακατανόητο και ανυπόφορο.
Στην περίπτωση του DECADE, δυστυχώς, η αλήθεια τείνει προς το δεύτερο ενδεχόμενο. Τα εργαλεία με τα οποία μπορούμε να δουλέψουμε είναι λίγα. Στην ουσία διαχειριζόμαστε την τριμελή ομάδα μας από παιδιά-επιζώντες και επιλέγουμε ποιο από αυτά θα ταξιδέψει στον χρόνο και σε ποια περίοδο θα πάει, περιμένοντας τις πληροφορίες με τις οποίες θα επιστρέψει αλλά και τις μεταβολές οι οποίες θα προκύψουν στον χαρακτήρα του. Κάθε παιδί διέπεται από δύο διαφορετικές μεταβλητές, την αποφασιστικότητά του (Determination) και την ευαισθησία του (Sensitivity).
Πρόκειται για μεταβλητές οι οποίες ανάλογα την τιμή που θα λάβουν, θα καθορίσουν και την ποσότητα και ποιότητα των πληροφοριών που θα συλλέξουν κατά τα ταξίδια τους. Κάθε επιστροφή στο παρελθόν αποκαλύπτει και ένα καινούργιο κομμάτι του παρελθόντος που οδήγησε στο εφιαλτικό σήμερα. Ιστορικά συμβάντα, γεγονότα, θεωρίες συνομωσίας, τάσεις και κοινωνικές δυναμικές και ισορροπίες είναι μερικά από τα διαφορετικά είδη πληροφορίας που οι σύντροφοι σας θα σας μεταφέρουν.
Όλα με σκοπό την προσθήκη ενός ακόμα κρίκου στην αλυσίδα γεγονότων που ελπίζετε να αλλάξετε στο κυνήγι σας για ένα καλύτερο μέλλον (ή “σήμερα” – εξαρτάται από το point of view). Συνεπώς, εύλογα θα περίμενε κανείς το ζουμί του παιχνιδιού να βρισκόταν στη σωστή διάγνωση από πλευράς παίκτη στα κατάλληλα και συμβατά με την εποχή χαρακτηριστικά του κάθε χρονοταξιδιώτη για τη μέγιστη και βέλτιστη παροχή πληροφοριών. Όπως επίσης, λογικό θα ήταν αυτό το σύστημα trial and error να συνοδευόταν και από ένα σύνολο εύχρηστων και βολικών (auto) saves που να διευκολύνει τις πολλαπλές δοκιμές.
Δυστυχώς, τίποτα από τα δύο δεν θα βρει κανείς στο DECADE. Οι περισσότερες επιλογές μοιάζουν μάταιες, χωρίς αντίκτυπο και προκαθορισμένες. Ενώ το σύστημα των autosaves και των manual saves (μόνο 3) δεν περιέχει καμία ένδειξη σχετικά με το πού βρισκόμαστε στο progress. Ως συνέπεια, ο παίκτης έρχεται συχνά πυκνά αντιμέτωπος με άβολες καταστάσεις, στις οποίες μπορεί να έχει “κλειδωθεί” σε κάποια ροή ιστορίας, την οποία με τις επιλογές που έχει κάνει δεν μπορεί να τερματίσει, έχοντας ως μοναδική λύση το ολικό restart.
Κάνει τα πάντα λάθος το DECADE όμως; Η αλήθεια είναι πως όχι, δεν τα κάνει όλα λάθος. Το δυνατό του χαρτί, το κείμενο και η γραφή του, είναι πράγματι δυνατό, και το σενάριό του παρουσιάζει κάποιο βάθος. Ειδικά το βάρος που ρίχνει στο να φτιάξει έναν ζωντανό κόσμο του παρελθόντος, με τα δικά του σημαντικά γεγονότα και στιγμές, τις δικές του εξελίξεις, τις δικές του φιλοσοφικές και κοινωνικοπολιτικές ιδέες, είναι αξιοσημείωτο και σε σημεία καταφέρνει να αποδώσει μια χροιά παλιάς, καλογραμμένης sci-fi δυστοπικής νουβέλας, τύπου Harlan Elisson και James Ballard.
Ωστόσο, ακόμα και στο αφηγηματικό κομμάτι του, το DECADE μοιάζει να πιάνεται όμηρος από τον ίδιο του τον εαυτό. Όταν το όλο ζήτημα της πλοκής είναι η αλλαγή και η αλλοίωση του παρελθόντος με σκοπό το διαφορετικό αποτέλεσμα στο σήμερα, θα περιμέναμε να δούμε τα ταξίδια μας στο παρελθόν να έχουν όντως κάποιου είδους επιρροή κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Αντί αυτού, όλα φαίνεται να περιστρέφονται γύρω από ένα αρχικό, αναλλοίωτο timeline.
Έτσι, μετά από μερικά ταξίδια η συζήτηση φεύγει από οτιδήποτε άλλο πέραν από τις αλλαγές στη χρονική γραμμή – ή μάλλον, την απουσία αλλαγών, οδηγώντας το DECADE τελικά σε αδιέξοδο. Υπάρχουν κάποιες αόριστες αναφορές ότι ίσως μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν με κάποιον άλλο τρόπο, αλλά ποτέ δεν σου δίνεται μια ουσιαστική ένδειξη για το πώς. Το πιο παράξενο όμως είναι ότι οι σύντροφοί μας – αν και πολύ πιο μεγάλοι πλέον – δεν έχουν να προτείνουν τίποτα.
Αντί να παρέχουν συμβουλές και απόψεις για την αντιμετώπιση της κατάστασης, αφήνουν όλα τα κρίσιμα θέματα στα χέρια μας και περιορίζονται στον ρόλο τους ως αφηγηματικά οχήματα. Στοιχεία που ίσως, αν το παιχνίδι δεν ήταν εξ ολοκλήρου text adventure, καλύπτονταν. Στην προκειμένη όμως, κάνουν “μπαμ” και μας βγάζουν εκτός immersion.
Δυστυχώς το DECADE διάλεξε εξ αρχής έναν δύσκολο και δύσβατο δρόμο να διαβεί. Η niche φύση του ως genre δημιουργεί από μόνη της ένα αρκετά μεγάλο εμπόδιο για τον ίδιο τον τίτλο στην προσπάθεια του να προσεγγίσει ένα ευρύτερο κομμάτι του κοινού, πέραν των λίγων hardcore fans που κυνηγούν τέτοιου είδους παιχνίδια. Πέραν αυτού, όταν η δημιουργία σου βασίζεται τόσο «μονόπατα» σε ένα συγκεκριμένο στοιχείο της – τη γραφή και το σενάριο στην προκειμένη – θα πρέπει να είσαι σίγουρος ότι το στοιχείο αυτό είναι δουλεμένο πέρα ως πέρα, σωστά, μεθοδευμένα και στοχευμένα.
Στην περίπτωσή μας, όχι μόνο υπάρχουν ψεγάδια στη ροή και την αφήγηση, αλλά από μόνο του το θέμα “ταξίδι στο χρόνο” είναι παγίδα και κακοτοπιά για πολύ πιο έμπειρες συγγραφικές πένες. Εν κατακλείδι, το DECADE δεν πάσχει από έλλειψη φιλοδοξίας, γιατί κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι αυτό που προσπάθησε να κάνει είχε από μόνο του μια αξία και ένα ενδιαφέρον. Αυτό από το οποίο πάσχει όμως, είναι η έλλειψη μεθοδολογίας ώστε το φιλόδοξο και μεγαλόπνοο όραμά του να πάρει σάρκα και οστά.
Το DECADE κυκλοφορεί από τις 27/5/25 για PC. Το review μας βασίστηκε σε review code που λάβαμε από τη New Distortions.
The post DECADE | Review first appeared on GameOver.
The post DECADE | Review appeared first on GameOver.